تنها به یاد تو...

تنها به یاد تو  ...

توصیه ایمنی

نکته جالبی که توی متروهای هنگ کنگ توجه منو جلب کرده توصیه ایمنی هست که با بلندگو توی همه ایستگاه ها پخش میشه:

...Please hold on the handrail, Please hold on the handrail, Please hold on the handrail

و تفاوتش با توصیه ایمنی که تو ایستگاه های متروی پرتغال پخش می شه!!

Take care of your belonging, specially when you are entering or exiting train!!

اِسکایپ

خدا پدرو مادر و جدو آباد این  نیکلاس زنشتروم و جانوس فریس رو بیامرزه که اسکایپ رو طراحی کردن و یه جماعتی رو از دلتنگی و تنهایی نجات دادن!!

پی نوشت: اعتراف می کنم که هیچی جای پیش هم بودن حقیقی رو نمی ده ولی نقدا همین مجازیشم کلی غنیمته!

بهار, تابستان, پاییز, زمستان و دوباره بهار

تو مسیر دانشگاه یه پارکی هست که هر روز از توی اون رد می شم. یه کلبه ای هست وسط یه برکه آب. یاد صومعه وسط مرداب توی فیلم بهار تابستان پاییز زمستان و دوباره بهار می افتم.

شادیهای کوچک من

نمی دونستم که خریدن یک لیوان, یک بشقاب و یک قاشق و چنگال,  یک قاشق چایخوری,  یه زیر بشقابی با عکس قهوه روش, یک گاز رو میزی برقی یک شعله,  یه برچسپ  خوشگل به شکل چند تا گل صورتی بزرگ با برگ های سبز برای دیوار بالای تختم,  یه سفره زرد گل گلی برای روی میزم , یه سری هم از این آویزها برای چسپوندن پشت در اتاقم برای آویزون کردن لباس هام, دو تا هم ظرف غذا از اینایی که می شه تو ماکروویو گذاشت چه قدر می تونه آدم رو خوشحال کنه. روزی که گازم رو خریدم از هیچان تو پوست خودم نمی گنجیدم. اینقدر ذوق داشتم که اولین غذا رو روش درست کنم که نگو. شب که رسیدم خونه اولین کاری که کردم شستن سه لیوان گنده از برنجی بود که همون شب موقع برگشت به خونه خریده بودم. گازم رو باز کردم و توی ماهیتابه ای که با همون گازم بهم داده بودن آب ریختم با برنج ها و نمک وکمی روغن زیتون. می خواستم کته بزارم. خلاصه که آب سریع جوش اومد و تبخیر شد. اما امان از ماهیتابه ای که داشتم. جنسش استیل نازک بود. گازم هم که برقی!! خلاصه که اولین برنجم تهش کاملا سوخت و درست دم نکشید. روی برنجو جمع کردم و یه چند روزی(از روزی که اومدم تا همین پریروز!!)  می خوردمش. مزه برنج دودی می داد! خلاصه همین مزید بر علت شد که برم و یه پلوپز بی نام و نشون بخرم. کلی برای پلوپزم هم ذوق داشتم. رنگش سفیده با گل های صورتی روش! اولین روزی که خریدمش توش مرغ با سبزیجات شامل هویج و کلم و سیب زمینی و پیاز پختم. بر خلاف برنج , ایندفعه مرغش عالی شد. اینقدر ذوق داشتم که دلم می خواست هر روز توش غذا بپزم! روز بعدشم میگو توش پختم. یه کم روغن زیتون و ادویه هندی و زردچوبه و میگو و پیاز با سبزیجات که همش یه جورایی بخار پز می شد. خیلی خوشمزه شد. 

الان تو خونه ام اگه مهمون بیاد هیچ ظرف اضافه ای ندارم :) از همه چی فقط یه دونست. جا هم ندارم که مهمونی های بزرگ بدم. ازونایی که وقتی لیسبون بودیم با آقای همسر می دادیم.  اینقدر امکانات هم ندارم که همزمان خورشت و پلو با هم بپزم!! ولی هر کاری که می کنم و هر چیزی که می پزم توش یه عالمه ذوقه. کلی هم خلاقیت :). کلی هم نظم و ترتیب.

خلاصه که همیشه امکانات زیاد باعث شادی و خوشحالی نمی شه. گاهی بد نیست که زندگی ساده تر رو هم امتحان کنیم. من که فکر می کنم لذت و هیجان اینجور زندگی کردن خیلی بیشتر از اون یکی جوره. امتحان کردم که می گم!

البته تاکید می کنم که این هیجان و لذت اگر آقای همسر خان هم کنارمون باشن دو چندان می شه.

کلاس جمعه

استاد: شین شو چینگ دانگ سین چی چان چین چون سان سین شین شون چان چون مین سان سوشی شیسو چن
ملت: ها ها ها ها ها ها ها ها ها
استاد: شین سو شین چین مان سون دینگ دانگ دونگ شین سان چونگ مانگ دانگ دین سانگ مان شوسی سیشو شان شیچو
ملت: ها ها ها ها ها ها ها ها
استاد: چینگ دونگ مانگ سین شین جونگ شین ما سانگ دانگ چن سی شی شا دو سا ما شو کا
ملت: ها ها ها ها ها ها ها ها ها ها ها
من:   :-|

بله بله, حتما طبق قوانین عمل می شه!!!

قوانین لازم الاجرای نوشته شده روی یخچال دانشگاه!!

پایان

فقط هشت روز دیگه مونده. نمی دونم چه حسی دارم. خوشحال نیستم ولی ناراحتم نیستم. با اینکه کلی خاطره باهاش داشتم و دارم. با اینکه همدم روزهای سختی و تنهاییم بوده. با اینکه هر وقت دلتنگ و بی حوصله بودم رفتم سراغش. با اینکه کلی بهم مطلب جدید یاد داده. کلی دستور آشپزی. کلی اطلاعات پزشکی... باهاش با دوستام خندیدم وقتی شاد بودن و گریه کردم وقتی ناراحت بودن. باهاش دغدغه های مردمم رو فهمیدم. خلاصه که خیلی دلیل هست که از نبودنش ناراحت بشم. ولی نیستم. اینقدری که حتی نمی خوام از اطلاعاتی که توش دارم بک آپ* بگیرم. فکر می کنم دیگه یاد گرفتم چطور با دنیا کنار بیام. چطور در عین حال که به چیزی عادت می کنم بهش دلبسته نشم. من می تونم بی خیالش بشم. مثل خیلی چیزهای دیگه، مثل خیلی آدم ها، خیلی حرف ها، خیلی خاطره ها...
امروز دوباره گوگل ریدر یاد آوری کرد که اول جولای دیگه دسترسی بهش ممکن نیست.
روزی که دوستام به پلاس کوچ کردن رو یادمه، روزی که دیگه امکان شیر کردن و لایک کردن و کامنت گذاشتن روی پست دوستات امکان پذیر نبود. شاید اون موقع ناراحت تر از الان بودم، شاید هنوز عادت نکرده بودم.
فقط هشت روز دیگه مونده، ...تا اول جولای بیشتر وقت ندارم...
خداحافظ گوگل پلاس... برای همیشه خداحافظ...

پی نوشت: از پاس نگاه نداشتن پارسی پیشاپیش از دوستان معذرت می خوام. ولی خوب الان ذهنم کار نمی کرد که دنبال کلمات معادل بگردم.

برای آخرین بار...

همیشه آخرین بارها از اونچه که به نظر می رسند ساده ترند. الان که فکرشو می کنم آخرین باری که رفتم خونه پدر بزرگم رو یادم نمیاد. احتمالا همون موقعی بوده که فوت شدند. یادمه کلاس سوم چهارم دبستان که بودم خونه پدر بزرگم، حاج آقا صداشون می کردم، بهترین تفریح سالیانه مون بود. عیدها و تابستون ها تا جایی که می تونستیم و وقت داشتیم می رفتیم خونشون. اینقدر اونجارو دوست داشتم که نگو. همون موقع ها گاهی به این فکر می کردم که واقعا روزی میاد که دیگه حاج آقایی نباشه؟ از این فکر دلم هری می ریخت. یاد اون شیر فروش محله شون به خیر. سر ساعت 9 شب صدای فریادش مثل ساعت عقربه ای، زمان رو یادمون میاورد. هیچوقت پدر بزرگم شیر نمی خرید ازش، می گفت که آب قاطی شیرهاش می کنه. الان نمی دونم شیر فروش محله کجاست ولی به احتمال زیاد که زنده نباشه. باز هم آخرین باری که صداشو شنیدم رو یادم نمیاد.
توالت خونه حاج آقا تو گوشه حیاط بود. البته یه توالت هم طبقه سوم بود ولی خوب کسی ازش استفاده نمی کرد. عیدها معمولا هوا خیلی سرد بود، خصوصا شب ها. گاهی هم برفی بود. توالت حیاط یه شیر آب سرد بیشتر نداشت. هیچوقت یادم نمی ره اون حسی رو که شب ها داشتم برای اینکه برم توالت. شب که بود در توالت رو باز می ذاشتم. آسمون پر از ستاره بود گاهی، با اینکه سرد بود ولی زیبا هم بود. بماند که موقع استفاده از آب می مردم و زنده می شدم!! آبش خیلی سرد بود. ولی اونچه که الان یادم مونده درد سردی آبش نیست . اون ستاره های قشنگ یادم مونده. اون حوض کوچیک اونور حیاط یادم مونده. اون دیوارهای زیبای حیاط که شکل خاصی داشتن و توشون پر از تیکه شیشه های رنگی بود و برق می زد یادم مونده. آخرین باری که از توالت اونجا استفاده کردم هیچ یادم نیست.
در و پنجره های خونه حاج آقا محشر بود. مثل اون درو پنجره ها رو الان می شه مثلا توی عمارت  مسعودیه تهران دید. درو پنجره های چوبی به رنگ قهوه ای که پر از شیشه های رنگی بود. دری که از راهرو که ما بهش دهلیز می گفتیم به حیاط باز می شد یه درچوبی دو  طرفه بود به همون رنگ قهوه ای. کناره هاش رو کنده کاری روی چوب کرده بودن. تا نیمه در پر بود از پنجره های رنگی. به رنگ های آبی، زرد، قرمز، سبز. روزهای آفتابی دهلیز محشر بود! آفتاب از لای پنجرهای رنگی به خونه می تابید. زرد، آبی، قرمز، سبز...
طبقه دوم هم سرتاسر پر بود از این پنجره های چوبی کنده کاری شده با شیشه های رنگ و وارنگ، یه در چوبی هم بود که اونم مثل در دهلیز بود و به تراس باز می شد. تراس هم یه محفظه کاملا شیشه ای بود. یه تراس بزرگ که جلوش سرتاسر شیشه های سفید بود که می تونستی وسط حیاط رو ازونجا ببینی.
 اتاق مهمون رو که طبقه دوم بود  یه در چوبی کوچیک با شیشه های رنگی  که توی کتابخونه چوبی جاگذاری شده بود از راه پله ها جدا می کرد.
الان که فکر می کنم آخرین باری که توی اون اتاق خوابیدم رو یادم نمیاد. آخرین مهمونی که اونجا بود  رو هم یادم نمیاد. شاید بله برون خاله فینا بود.
عاشق اون پرده های توری قدیمی بودم. هیچ جای دنیا پیدا نمی شن اون پرده ها. چه قدر زیبا و ظریف بودن.
عاشق اون دکورهای چوبی قهوه ای بودم. اون چراغ های صورتی که مامانم می گفت جهاز مامانش بوده. عاشق اون بشقاب های تزعینی رنگی رنگی، اون بستنی خوری های کریستال رنگی که حاج آقا می گفت از بغداد خریده اولین بار که رفته بوده سفر کربلا، اون موقع مامان هم متولد نشده بوده!!
دوباره از طبقه دوم راه پله هارو که می رفتی می رسیدی به طبقه سوم. یه اتاق کوچیک بود با یه دکور از همونهایی که گفتم با یه کمد دیواری بزرگ که جارختخوابی بود. بیرون اتاق یه در به پشت بوم طبقه دوم بود. داخل اتاقم یه پنجره چوبی به پشت بوم. انگار که پشت بوم ، حیاط این اتاق بود. پشت بوم که می رفتی تا دور دست ها دیده می شد. یه راه پله فلزی هم روی پشت بوم بود برای رفتن به پشت بوم طبقه سوم. اینقده بالا بود که همیشه از بالا رفتن و رسیدن به اونجا می ترسیدم. یاد اون شب هایی که با خاله فینا می نشستیم روی پشت بود طبقه سوم و پاهامونو آویزون می کردیم به خیر. آسمون پر از ستاره بود و کل چراغ های شهر تا دور دست ها دیده می شد.
آخرین باری که اون لبه نشستم رو یادم نمیاد. حتی آخرین باری که توی اتاق طبقه سوم رفتم رو هم یادم نمیاد.
طبقه سوم که می رفتی سکوت بود . انگار که از دنیا جدا شدی. انگار وارد یه سرزمین دیگه شدی. بیرون اون اتاق یه توالت بود با حموم. اما هیچکس ازون استفاده نمی کرد. حموم اصلی حاج آقا تو زیرزمین بود. فشاری که شیر آبش داشت رو هیچ حمومی تا به حال نداشته. تنها اشکالش این بود که شب می ترسیدی بری حموم. زیر زمین یه کم ترسناک بود. تاریک بود و سرد!
اون ته ته های زیر زمین یه اتاق خیلی تاریک بود. که یه راه پله داشت که می خورد به  دهلیز طبقه اول.  هیچوقت از این پله ها بالانرفتم. آخرین باری وجود نداشت.
بقالی کوچه حاج آقا، حمید بود یه پیرمرد بد اخلاق که می گفتن پدرش شاعر بوده. بهش حمید عمو می گفتیم. یه مغازه بزرگ داشت که توش هر چی می خواستی پیدا می کردی. حاج آقا هیچوقت از حمید عمو خرید نمی کرد. ترجیح می داد بره داخل بازار.
حمید عمو الان سالهاست که به رحمت خدا رفته. آخرین باری که مغازه اش رفتم رو یادم نمیاد. آخرین چیزی که ازش خریدم رو هم یادم نمیاد. به نظرم الان دیگه مغازه ای در کار نباشه.
از کوچه وارد خیابون که می شدی اولین چیزی که توجهت رو جلب می کرد مغازه ساندویچی حسن بود. یه پیر مرد لاغر اندام بود که مغازه ساندویچی رو خودش اداره می کرد. مامانم می گفت سالهاست که اونجا ساندویچی داره. خانمش یه زن روس بود. مامان می گفت اولین بار ساندویچ الویه رو تو مغازه حسن خورده بود. ظاهرا خانمش درست کرده بوده. حسن تو سادویچ هاش جعفری خورد شده می ریخت. ساندویچ تخم مرغ هم می فروخت حتی. آخرین باری که از مغازه اش سانویچ خریدم رو یادم نمیاد. حسن الان مدت هاست که به رحمت خدا رفته. فکر می کنم دیگه مغازه ای هم در کار نباشه.
آخرین بار ها رو همیشه وقتی بهشون فکر می کنی دلگیر به نظر می رسن. گاهی براشون حتی گریه می کنی. اما وقتی که دچارشون می شی ساده تر می شن.
الان که این پست رو می نویسم نه حاج آقایی هست و نه خونه ای پر از شیشه های رنگی. حسن و حمید مدتهاست که به رحمت خدا رفتن. حتی از همسایه های کوچه هم کسی نمونده. شیر فروش محله ای هم در کار نیست.
آخرین باری که خواستم دوباره داخل کوچه بشم رو یادمه. دلم می خواست توی کوچه قدم بزنم دلم می خواست یاد خاطره ها بکنم. تنها آخرین باری بود که ساده تر نبود. تنها آخرین باری بود که یه عالمه بغض و گریه داشت.
گاهی آخرین بارها از اونچه که به نظر می رسند ساده ترند...

خوشحالم

خوشحالم از این  که خدایی که دارم بهترین و کاملترین خدای عالم هستی هست . با تمام وجودم به خدایی که دارم افتخار می کنم. خدایی که دارم کسی هست که رحمت و بخشندگیش تو تصور و ذهن محدود هیچ مخلوقی نمی گنجه. خدایی نیست که به خاطر گناهی که کس دیگه ای* کرده تو رو نبخشیده باشه. خدایی نیست که برای بخشیدن تو نیاز به علت و دلیل یا قربانی** داشته باشه. خدایی که من دارم بدون قید و شرط می بخشه برای بخشیدن، حتی گاهی بهونه هم نمی خواد. بی بهونه، بدون دلیل  و زیبا می بخشه. هر چی که بیشتر به خدایی که دارم فکر می کنم بیشتر خوشحال می شم بیشتر به زندگی امیدوار می شم.
آره  خدایی که دارم بهترینه. بی نیاز از علت هست و همه نیازمند او که علت همه علت هاست. خدای من یگانه هست هم وجودش تک و بی همتاست  و هم خصوصیاتش یگانه و ستودنی. تقسیم ناپذیره***، چون بی نهایته و اونچه که نهایت نداره تو شمارش نمیاد. خدای بی نقصه. کاملترینه، بهترینه، زیباترینه، استوارترینه، مهربانترینه، بخشنده ترینه و  خواستنیترینه.
هر چی از خدای یگانه ام بگم کم گفتم. همیشه بوده و هست. کسی که هیچوقت تنهام نمی زاره کسی که من بدون اون معنایی ندارم. کسی که هر چیزی که می گم می شنوه، کسی که از خودم برای من نگران تره، کسی که از خودم به من نزدیکتره...
خوشحالم که که همچین خدایی دارم...


* اشاره به گناه نخستین آدم و حوا...
** اشاره به قربانی شدن عیسی مسیح ...
*** اشاره به تثلیث

یک روز خسته کننده

امروز استادم رفت! صبح احساس آزادی و رهایی میکردم هوا هم که عالی، آفتابی و روشن؛ خلاصه که شروع خوبی بود. از صبح 10000 بار فیس بوک چک کردم، 12000 بار گوگل پلاس، بی بی سی، سایت آشپزی، لغت نامه آن لاین، شیرینی خرمایی، با مامانم حرف زدم، با همسری چت کردم و برای هفته برنامه ریزی کردیم، لیست خرید هفته گی رو نوشتیم.
با همسر خان نهار خوردم یه چای لیمو هم با هم دم غروبی خوردیم. کلی یوتیوپ دیدم. مطلب خوندم.
الان که دارم می نویسم می بینم که کلی کارکردم! تازه همه این وب گردی ها یه انگیزه هم بهم داد، و اون اینکه برای فردا صبحانه نان ماستی درست کنم :-) خیلی آسونه، دستور پختش رو از اینجا پیدا کردم. ولی خوب چی باعث شد که بیام اینجا :-) . راستش دیگه خسته شده بودم از رفرش کردن صفحه های فیس بوک و پلاس!! هیچ چیز جدیدی نداشتن !  امروز برای اینکه برای رفتن استادم جشن بگیرم وشادی کنم با همسر خان اومدم دانشکده شون، الان هم که دارم این پست رو از کتابخونه دانشکده همسری می نویسم ، و برای اینکه این جشن و سرور رو کامل کنم از صبح تا الان یک کلمه هم درس نخوندم و هیچ کاری در جهت پیشبرد علم انجام ندادم، به اندازه کافی هم که دیگه وب گردی بی هدف کرده بودم، دیگه از تکراری بودن سایت ها خسته شده بودم . می خواستم بشینم فیلم ببینم دیدم خوب توی کتابخونه شاید خیلی خوب نباشه !! با توجه به اینکه الان فصل امتحان هست و تمام بچه هایی که الان دور و برم نشستن دارن به سختی درس می خونن!! همینطور که داشتم خمیازه می کشیدم و فکر می کردم که این یکی دو ساعت باقیمانده تا رسیدن وقت رفتن به خونه رو چه کار کنم یک دفعه یادم افتاد اصلا از صبح گوگل ریدرم رو باز نکردم که چک کنم.  با هیجانی دوباره و خیلی سریع بازش کردم.  یکی از دوستانم یه پست جدید تو وبلاگش نوشته بود. کلی ذوق زده شدم
 :-) از یکنواختی درومدم.
بعدشم تصمیم گرفتم بیام یه پستی بزارم توی این وبلاگ. شاید کسی منتظر باشه!! یا با پست من شاد بشه!!
خلاصه که این پست رو جهت شادی دوستانی که از یکنواختی خسته شدن گذاشتم!!:D

جل الخالق!

استاد گوهر سر ساعت 12 ظهر با گوهر قرار جلسه اینترنتی با اسکایپ داشت. دقیقا 12.00 آن لاین شد و زنگ زد!!
من الان اینطوریم :O

پی نوشت بی ربط: چند وقتیه که دو تا گلدون گل رز توی آفیس داریم . یکی صورتی کم رنگ ، یکی دیگه صورتی پر رنگ. هر روز که صبح در آفیس رو باز می کنم بهشون سلام می کنم و آبشون می دم . حس می کنم اهلیم کردن...دوستشون دارم...

ما عاشق نوریم و سروریم و صفاییم...

جدیدنا حال مزاجیم کورلیشن یک داره با تغییرات آب و هوا! اعتراف می کنم هوای بارونی رو خیلی دوست دارم ولی این هوا همیشه با یک غم پنهانی همراهه ، یه حس غریب که آدم رو می کشونه به فضایی که کمی غمگینتره. حالا این فضا توی سن های مختلف و با شرایط مختلف با هم فرق می کنه . مثلا برای من که اینجا یه گوشه ای از دنیا افتادم خاطره های گذشته رو یادم میاره وقتی که پیش خانواده ام بودم. یا آدمهایی که به هر دلیلی ازدستشون دادم. شاید برای یه جوون 19, 20  ساله همراه باشه با غم دوری و هجران از معشوق ! یا برای یه کهنسال،  می تونه خاطرات دوران جوونی باشه  یا خاطرات کسایی که از دست داده.
نهایتا می خوام بگم اگر یه چند روزی هوا بارونی باشه منجر می شه به افسردگی خفیف من ! حالا از آفتاب بگم؛  صبحی که با هوای آفتابی همراه باشه برای من شیرینی خاص خودشو داره. از رختخواب که بلند می شم اولین کارم بالا زدن پرده و کرکره هست تا آفتاب رو تو خونم راه بدم! بعدشم دلم می خواد یه صبحانه متفاوت و جانانه همراه با آهنگ  ملایم و عاشقانه آماده کنم که با همسر خان بخوریم،  بعدشم مسیر صبحگاهی دانشگاه رو کمی کج کنیم که آفتاب زیبای صبح گاهی رو روی آب رودخونه تجو بیشتر ببینیم.
توی دانشگاه هم همه خوشحال تر به نظر می رسن، گل های رز صورتی گوهر هم طراوت بیشتری دارن وقتی آفیس پر از نوره، حتی اگر واقعا هم اینطور نباشه برای من اینطور به نظر می رسه!
خلاصه که ما عاشق نوریم و سروریم و صفاییم... ما هر دو در این صبح طربناک بهاری... از خلوت و خاموشی شب پا به فراریم...

Gosto ou gosta

چند روزی هست که مامان تلما هم آفیسی بنده  با پسر کوچولوی سه سالش پائولو میاد دانشگاه.تلما اهل کیپ ورده* هست و خانواده اش هم اونجا زندگی می کنن. ظاهرا پائولو کوچولو با پدرش که می شه همسر تلما برای تعطیلات اومدن یه چند روزی پیشش بمونن.منم که هم عاشق بچه هستم و هم می میرم برای اینکه مهارت زبان پرتغالیم رو امتحان کنم!!! از بدو ورود پائولو شروع کردم با هاش پرتغالی صحبت کردن! یه شیرینی دادم به پائولو بعدشم گیر سه پیچ دادم به بچه!! که الا و للا  "gosto bolo"**.با هر بار پرسیدن من پائولو شونه هاش روبالا می انداخت که به زبون خودمون یعنی نمی دونم!!
گفتم شاید بچه سه ساله متوجه نمی شه من چی دارم ازش می پرسم خلاصه که این یه قلم رو بی خیال شم!!
یه کم که گذشت دوباره هوس حرف زدن باهاش افتاد توی سرم.پائولو داشت بازی می کرد. دو باره گیر دادم بهش که "gosto jogo "***؟
باز هم پائولو شونه هاش رو بالا انداخت که یعنی نمی دونم!! با خودم فکر کردم این تلما به این پسرش درست حرف زدن رو یاد نداده!!
خلاصه در همین حال و احوالات بودم که ناگهان دو زاریم افتاد! تو زبان پرتعالی هر ضمیری شکل فعلی رو که جلوش میاد تغییر می ده مثلا فعل "gostar" به معنی دوست داشتن
Eu gosto من دوست دارم
Tu gostas تو دوست داری
Voce/Ele/Ela gosta تو/ او(مونث و مذکر) دوست داری/دارد
Nos gostamos ما دوست داریم
voces/eles/elas gostam شماها/آنها(مونث و مذکر) دوست دارید/دارند
خلاصه که تمام سوال ها رو از بچه با ضمیر من می پرسیدم یعنی شیرینی دوست دارم؟!! بازی دوست دارم؟!!
بچه هم حق داشت که ندونه!!

* کیپ ورده جزیره ای درمرکز اقیانوس اطلس هست که به دلیل اینکه مستعمره پرتغال بوده زبان رسمی مردم  این کشورپرتغالی هست.
** کیک را دوست دارم!
*** بازی را دوست دارم!