آدمها نقاب می زنند. هر کس به طریقی. عمق نقاب ها در دنیای مجازی بیشتر است. یکی اسمش را عوض می کند, شخص دیگر تحصیلات و شغلش را. دیگری محل زندگیش را و... عکس ها که الا ماشالله همگی نقاب هستند . فتو شاپ هم که نقاب گذاری را ساده تر و در دسترس تر کرده است.
اما در دنیای حقیقی نقاب گذاری مشکلتر است, آدم ها با هم ارتباط دارند. مدت زمانی که می شود شخصیت و گفتار و رفتار را از دوست و آشنا و نزدیکان پنهان کرد کوتاه است. فوتوشاپی هم نیست که چهره را بپوشاند. نقاب هم که بگذاری زودترازدنیای مجازی آشکار می شود.
آدم های ساده بی نقاب را دوست دارم. آدم هایی که بوی تازگی و نابی و خلوص می دهند. بی غل و غش, که با آنها ساعت ها بنشینم و از دغدغه های این روزهایم بگویم. که آنها بشنوند و فقط گوش دهند. که پیش داوری نکنند که نصیحت نکنند فقط گوش دهند...
دلم یک خانه پر از دوست می خواد. از همانها که سهراب به دنبالشان می گشت و فریدون در آروزی داشتنشان به سر می برد.
