آدمها نقاب می زنند. هر کس به طریقی. عمق نقاب ها در دنیای مجازی بیشتر است. یکی اسمش را عوض می کند, شخص دیگر تحصیلات و شغلش را. دیگری محل زندگیش را و... عکس ها که الا ماشالله همگی نقاب هستند . فتو شاپ هم که نقاب گذاری را ساده تر و در دسترس تر کرده است.
اما در دنیای حقیقی نقاب گذاری مشکلتر است, آدم ها با هم ارتباط دارند. مدت زمانی که می شود شخصیت و گفتار و رفتار را از دوست و آشنا و نزدیکان پنهان کرد کوتاه است. فوتوشاپی هم نیست که چهره را بپوشاند. نقاب هم که بگذاری زودترازدنیای مجازی آشکار می شود.
آدم های ساده بی نقاب را دوست دارم. آدم هایی که بوی تازگی و نابی و خلوص می دهند. بی غل و غش, که با آنها ساعت ها بنشینم و از دغدغه های این روزهایم بگویم. که آنها بشنوند و فقط گوش دهند. که پیش داوری نکنند که نصیحت نکنند فقط گوش دهند...
دلم یک خانه پر از دوست می خواد. از همانها که سهراب به دنبالشان می گشت و فریدون در آروزی داشتنشان به سر می برد.
اخ که گل گفتی مسافر کوچلو
پاسخحذفدلم برای گپ زدن باهات لک زده باور میکنی وقتی نوشته ات رو خوندم چشمام خیس شد دلم برات تنگ شد و پر کشید به روزهای اولی که شناختمت که چه خوب صمیمی دستمو گرفتی .شاید باورت نشه ولی اون روزها پر از غصه بودم همش رو بهت نمیگفتم ولی همینکه با کلی مشغله بهم سر میزدی برام حکم یه فرشته رو داشتی .همیشه دوستت خواهم داشت و اون روزها و چای خوردنهامون تو ذهنم حک شده
نرگس عزیزم,
پاسخحذفتو خودت اینقده مهربون و دل صاف هستی که دیگران رو خوب می بینی. آرزو می کنم که هر جا هستی همیشه شاد باشی و هیچوقت صفحه دلت غم آلود نشه. منم کلی دلم برات تنگ شده و امیدوارم یه روزی یه جایی باز بتونیم همدیگه رو ببینیم و با هم گپ بزنیم. برات آرزوی بهترین ها رو دارم برای خانوادت هم همینطور...