توی ایران و خارج از ایران سراغ هر ایرانی که می ری داره به طریقی از بدی آدم ها غر می زنه. اینکه دولتمردا همشون دزد و بی وجدانن. خوردن و بردن و چیزی برای ما نگذاشتن...
اینکه آدم ها انصاف ندارند. اینکه ایران جای بدی برای زندگی هست. اینکه ما خیلی چیزها رو می فهمیم ولی بقیه هیچی نمی فهمن. ما می فهمیم دریاچه ارومیه داره خشک می شه ولی مسئول اون کار نفهمه! ما می فهمیم پارازیت سرطان زاست ولی بقیه نمی فهمن! ما می فهمیم خوزستان رو گردو غبار نابود کرد ولی مسئول اون کارنمی فهمه!
ما توی هر کاری متخصصیم و صاحب نظر و دارای تشخیص درست !
شده یه لحظه فکر کنیم که همین آدم هایی که هی ازشون بد می گیم آدم های معمولی دوروبر ما هستن؟
شده این صفاتی که به آدم های دیگه نسبت می دیم یک بار فقط یک بار عمیقتر بهشون فکر کنیم و ببینیم واقعا این صفات تو خودمون پیدا نمی شن؟
کارمندی که از کارش می زنه و این کار رو زرنگی می دونه و با افتخار برای دوستاش تعریف می کنه. معلمی که توی کلاس کم کاری می کنه. بقالی که کم فروشی می کنه. دانشجویی که سر کلاس درس نمی خونه و این رو افتخار می دونه. مدیری که دزدی می کنه . کسی که پارتی بازی می کنه برای استخدام. استادی که برای دکتری از آشناهای خودش بر می داره!
اینها همه و همه, ما و پدر مادرمون و خواهر برادرامون وفک و فامیلمون و دوست و آشناهامون هستن.
توی ایران دعوای قدرت بیداد می کنه! گروهای سیاسی با دیدگاه مختلف همیشه در حال کوبوندن گروه مقابلشون هستن که وای فلانی دزدی کرد . بهمانی خوب کار نکرد و قس علی هذا.
ما ایرانی ها توی گروهای کوچیک دوستی یا خانوادگی هم همدیگه رو نمی تونیم تحمل کنیم. چه برسه به بزرگترها! تو خارج از ایران بعضی جاها که تعدادمون بیشتره از همدیگه پنهون می شیم که نکنه طرف بفهمه من ایرانیم!
دوست داریم همیشه خودمون رو برتر از بقیه بدونیم اظهار فضل کنیم و توی دوستامون و نزدیکامون دنبال ایرادواشکال
بگردیم تا حتی اگه ظاهری هم نشون ندیم ولی ته ته های دلمون خیالمون راحت باشه که ما بالاتریم!
ما آدم های خودخواهی هستیم که همه چیزهای خوب رو برای خودمون می خوایم همینم باعث می شه که به خودمون اجازه بدیم بدزدیم چون فکر می کنیم همیشه حق با ماست. همیشه کار درست رو ما بلدیم و خوب تشخیص می دیم و همیشه دیگرانن که حق مارو خوردن و ما اجازه داریم از حق دیگران بخوریم. ما اجازه داریم در هر شغل و کاری هستیم از موقعیتمون سو استفاده بکنیم چون این حق ماست!
ما نمی تونیم گروهی کار کنیم چون لازمه داخل گروه بودن همدلی و یکرنگیه. صبرو تحمل بالا برای شنیدن دیدگاه ها و نظرات مخالف دیدگاه ما و تطبیق پذیریه زیاده. ما از گروهی کار کردن متنفریم! چون مخالف برتری شخصی ماست! چون ممکنه با این کار دیگران هم پیشرفتی بکنن و ما تحمل همچین چیزی رو نداریم!
تا جایی که حتی اگر دوست ها و آشناها یا فامیل کسی پیشرفتی بکنه حتی اگر اظهارنکنیم ولی ته دلمون ناراحت می شیم و حسادت می کنیم.
اگر کسی پولدارتر باشه می گیم دزدی کرده. معمولیتر باشه می گیم عرضه نداشته.
خیلی خوب بلدیم نقش آدم های مهربون و خوب رو بازی کنیم ولی ته دلمون از همدیگه متنفریم. نمی تونیم همو تحمل کنیم. راحت دل همدیگه رو می شکونیم و همدیگه رو ناراحت می کنیم.
خوب بلدیم شعار بدیم , بلدیم حرف های قشنگ بزنیم و از درد های جامعه بگیم. از فقر بگیم و بیماری. دلمون برای بچه های سرطانی بسوزه! برای بیماری های خاص. برای گرسنگان توی آفریقا یا برای بچه های فقیر تو خیابون ها, برای معتاد ها کمپین
تشکیل بدیم. شعار آزادی بدیم. از آزادی زن ها بگیم! همه این کارها رو خوب بلدیم ولی وقتی به عمل می رسه خودمون رو هم نمی تونیم تحمل کنیم.
ما آزاد نیستیم. هر چه قدر هم که شعار بدیم و غر بزنیم که تو مملکتمون آزادی نداریم و محدود شدیم ولی دردمون درد آزادی
.مملکت نیست. ما اسیریم. اسیر خودخواهی و خودپسندیمون. اسیر افکار مسموم و مریضمون. ما سالهاست که اسیریم
سالهاست که به قهقرا رفتیم. اخلاقمون و نفسمون به لجن کشیده شده.
آدمهای بدبختی هستیم که حرف های قشنگ می زنیم اما با نفرت و خودخواهی زندگی می کنیم.
روشنفکر نماهایی که می خوایم جامعه مون رو نجات بدیم در حالیکه که خودمون به شدت به کمک احتیاج داریم برای نجات از این بندهایی که دور خودمون پیچیدیم! برای نجات روحمون از سیاهی و تاریکی...
مدتیه که عجیب دلم برای خودم می سوزه...
