کوچه تنگ و باریک جلوی خونه ام می رسه به یک لوازم خیاطی فروشی خیلی کوچیک! هر روز که می خوام برم دانشگاه از توی کوچه رد می شم به سرش که می رسم خانم تپل مهربون نشسته و داره حساب کتاب های روزانه اش رو می کنه! اون اوایل خیلی بی احساس از کنار هم رد می شدیم اما مدتیه که جفتمون به هم لبخند می زنیم و سلام می دیم!
فروشنده های مغازه ولکام نزدیک خونه ام هم وقتی می بینن منو لبخند می زنن و نشون می دن که قبلا منو دیدن!
مغازه هفت یازده کنار دانشگاهم پنج یا شش تا فروشنده داره که هر وقت می رم برای خرید دو سه تاشون هستن . اون اوایل که میرفتم برای خرید خیلی بی احساس فروشنده کد اجناس رو می زد و من پولشو می دادم و خریدهامو بر می داشتم و میومدم بیرون. اما الان مدتیه که هر جفتمون به هم لبخند می زنیم! ازم سوالهای تکراری نمی پرسه که مثلا کارتت ای پی اس هست یا نه! خوب آخه می شناسیم همو.
اون اوایل خیلی بی احساس از کنار مستخدم های دانشگاه رد می شدم. اون ها هم حتی به خودشون زحمت نمی دادن میزم رو دستمال بکشن و تمیز کنن! اما الان مدتیه که صبح ها به هم سلام و صبح به خیر می گیم. اون خانم مستخدم مهربون هم به طور اختصاصی روی میزم رو همیشه دستمال می کشه و زیر میزم رو جارو. حتی اکه نشسته باشم پای میز وایمیسته تا بلند بشم و همه جارو تمیز کنه و دوباره بشینم. خوب آخه دیگه همدیگه رو می شناسیم!
خانمی که توی سوپرمارکت دانشگاه کار میکنه هم اگر هر جای دانشگاه ببینه منو بهم سلام می کنه من هم بهش سلام می کنم و لبخند می زنم!
کارکنان رستوران دانشگاه هم هر وقت که ببینن منو با اینکه به سختی انگلیسی حرف می زنن یا اصلا نمی تونن حرف بزنن اولین چیزی که سعی می کنن تکرار کنن اسمم هست که با یه لهجه قشنگ چینی ادا می شه. اینها نشون می ده که می شناسن منو!
گارد سیکیوریتی دانشگاه هم از دیدنم بی احساس رد نمی شه . یه لبخند کمرنگ و جوابی که با روی گشاده به صبح به خیر ها و شب به خیر های من می گه نشون می ده که می شناسه منو!
آلیس که توی امور مالی کار می کنه. کلودیا که منشی گروهمونه. همه بچه های پست داک و دکتری دانشگاه چه اون ها که اسمشون رو می دونم چه اونها که قیافه هاشون رو می شناسم همه و همه هر جا که ببینیم همو کلی حرف برای گفتن داریم و کلی لبخند و مهربونی برای خرج کردن برای همدیگه!
اولین بار که از هواپیما پایین اومدم و وارد هنک کنگ شدم نه کسی رو می شناختم و نه کسی منتظرم بود. آدم ها همه برام غریب و ناشناس بودن. هر چند همون موقع هم آدم های خیلی مهربونی بودن که بدون اینکه منو بشناسن کمکم کردن اما فضای اون موقع خیلی متفاوت بود.
الان که مدت یک سال و نیمه دارم اینجا زندگی می کنم همه جا یه جورایی بوی آشنایی می ده. انگاری که هنگ کنگم منو اهلی کرده.
آدم ها موجودات عجیبی هستن. به همه چیز دل می بندن. به همه آدم ها و به همه مکان ها. حتی به بوها ومزه ها هم دل می بندن.
دلم برای هنگ کنگ تنگ می شه. برای نودل با طعم سیرش که آماده اش توی هفت یازده پیدا می شه و بسته ایش توی ولکام و پارک اند شاپ! برای غذاهای رستوران دانشگاه! برای دسر های سوپ شیرینش خصوصا اون سوپ شیرینی که سفیده و توش یه چیزهای مرواریدی سفید هست! یا سوپ شیرین لوبیا و عدس یا کنجد! دلم برای میگو تخم مرغ های دانشگاه! برای نوشیدنی های چای سبزش برای برنج های چسپونکیش که این خاصیتش خوردنش رو با چاپ استیک راحت تر می کنه! برای فیله ماهی های سرخ شده با سبزیجاتش برای فضای دانشگاه برای آفیسم و آدم های توش, برای توفوهای سرخ شده و ترد خیابون پِی هو! واسه بستنی های چای سبز مک دونالد! برای فیش بالهای پارک اند شاپ برای همه اینها دلم تنگ می شه. دلم برای پیاده روی های توی خیابون نیتان تا مسجد کولون و نمازهای تو مسجد تنگ می شه. برای سلام و علیک های گاه و بیگاه توی خیابون با مسلمون هایی از ملیت های دیگه هم تنگ می شه. برای پارک های مسیر دانشگاه برای مرکز خرید دراگون نزدیک خونه ام برای دست فروش های کنار خیابون نزدیک محله شام شوی پو هم تنگ می شه. دلم برای بچه های ایرانی اینجا هم تنگ می شه. برای منظره های بی نظیر هنگ کنگ برای ساحل ویکتوریا و قایق سواری های روش برای سمفونی نورش که هر روز ساعت 8 شب نمایشش شروع میشه, برای چرخ و فلک توی سنترال که شب ها با نور آبیش چشم رو نوازش می ده!
دلم برای شهر گردی های گاه و بیگاه با اتوبوس های دو طبقه تنگ می شه! برای حسینیه شیعیان هندی و پاکستاتی که توی جزیره هنگ کنگ و دقیقا وسط محله بارها و مشروب فروشی هاست!
برای جزیره های قشنگ و منظره های بی نظیر هنگ کنگ , لاما آیلند, لانتاو آیلند, پارک آیلند... برای معبدهای بوداش هم دلم تنگ می شه.
آدم ها
عطرشان را با خودشان می آورند
جا می گذارند
و می روند
آدم ها
می آیند و می روند
ولی
توی خواب های مان می مانند...
آدم های می آیند و می روند
ولی
دیروز را با خود نمی برند...
آدم ها
می آیند
خاطره هایشان را جا می گذارند
و می روند...
آدم ها
می آیند
تمام برگ های تقویم بهار می شود
می روند
و چهار فصل پاییز را
با خود نمی برند...
آدم ها وقتی می آیند
موسیقی شان را هم با خودشان می آورند
و وقتی می روند
با خود نمی برند...
آدم ها می آیند
و می روند
ولی
در دلتنگیهایمان...
شعرهایمان...
رویای خیس شبانه ی مان می مانند...
جا نگذارید
هر چی می آورید را با خودتان ببرید.
به خواب و خاطره ی آدم بر نگردید
آدم های گیج سر به هوای لعنتی...
