اکثر آدم هایی که می شناسم یه بهتره دقیق تر بگم اون هایی که با هم دوست هستیم عادت داریم برای ثبت لحظه های ناب و زیبایی که توش هستیم خود لحظه رو قربانی کنیم.
اینکه هر جا بریم یه دوربین دستمون باشه و بخوایم همش عکس بگیریم شاید از این لحاظ که بعد ها اون لحظه خاطره ای خواهد شد ثبت در آلبوم عکس های ما ,و با نگاه کردن به اون یاد زیبایی و نابی و قشنگی اون لحظه می افتیم خوب باشه ولی به نظر من خلوص لحظه رو از بین می بره. دیگه توی اون لحظه نمی تونی با ذرات وجودت از همون لحظه لذت ببری, چون سرت به عکاسی و پیدا کردن سوژه های مناسب گرمه , نمی تونی غرق اون لحظه بشی و با تمام وجودت اون لحظه رو حس کنی و توش حل بشی.
بعد آدم عادت می کنه به این که همیشه قدر لحظه هاش رو وقتی گذشت بدونه وقتی که توشه نسبت به اونها بی تفاوت باشه , این حس رو اصلا دوست ندارم اصلا...
اینکه هر جا بریم یه دوربین دستمون باشه و بخوایم همش عکس بگیریم شاید از این لحاظ که بعد ها اون لحظه خاطره ای خواهد شد ثبت در آلبوم عکس های ما ,و با نگاه کردن به اون یاد زیبایی و نابی و قشنگی اون لحظه می افتیم خوب باشه ولی به نظر من خلوص لحظه رو از بین می بره. دیگه توی اون لحظه نمی تونی با ذرات وجودت از همون لحظه لذت ببری, چون سرت به عکاسی و پیدا کردن سوژه های مناسب گرمه , نمی تونی غرق اون لحظه بشی و با تمام وجودت اون لحظه رو حس کنی و توش حل بشی.
بعد آدم عادت می کنه به این که همیشه قدر لحظه هاش رو وقتی گذشت بدونه وقتی که توشه نسبت به اونها بی تفاوت باشه , این حس رو اصلا دوست ندارم اصلا...
راست می گی منم باهات موافقم اما خودم جز همین دسته آدم ها هستم...
پاسخحذفیه نفر همیشه منو دعوا میکنه و میگه از منظره لذت ببر اینقد عکس نگیر:)